นอกเรื่องไดอารี่อีกสัก 1 วันนะครับ ขออนุญาตเกาะกระแสวันแม่ เล่าเรื่องตัวเองแล้วก็คุยถึงเรื่องๆนึง ที่อยากจะเล่ามานานแล้ว
ส่วนตัวผมเป็นคนที่ไม่อะไรชอบดราม่า (ยกเว้นหนัง ดูได้ แต่ไม่ค่อยชอบน้ำตาซึมให้ใครเห็น 555) เลยไม่ค่อยแสดงความรักอะไรด้วยคำพูด เพราะมันมักจะพูดไม่ออก ส่วนมากจะแสดงออกด้วยสัมผัส กอดบ้างบ้างหอมบ้าง กับลคหลายครที่เรารู้สึกดีด้วยจริงๆ สิ่งเหล่านี้มันก็จะออกมาเองแบบธรรมชาติมากๆ กับแม่ผมเองนี่ ผมก็แทบไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่ แถมก็เป็นเด็กที่ดื้อมากคนนึง แต่ดีที่ไม่ใช่คนเกเร ทั้งๆที่เพื่อนวัยเด็กของผมหลายคน โตมาก็ดูจะไม่ค่อยจะเป็นโล้เป็นพายสักเท่าไหร่ ติดยาไปก็หลายคน
จนวันที่เราเริ่มโต บางครั้งถึงมองย้อนไป ว่าคนที่สอนเราดีขนาดนี้ก็คือพ่อแม่นี่เอง บ้านผมก็ครอบครัวชั้นกลาง ผมเกิดที่กรุงเทพ ชีวิตวัยเด็กพ่อแม่ ก็ลำบากมากสร้างตัวมาก่อน โตมาก็เลยสอนผมดีมาก พ่อแม่จะย้ำเสมอเรื่องห้ามโกง ห้ามขโมย จำได้ตอนเรียนประถม ผมเคยขโมยไส้ดินสอกดของเพื่อน ยังจำได้ถึงทุกวันนี้ พ่อกับแม่สอนว่าห้ามหยิบของคนอื่น ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่เคยทำอีกเลย โตขึ้นมามองโลกในแง่ดีหน่อย ขี้ใจอ่อน ขี้สงสาร มักจะโดนโกงบ้าง เรื่องให้เงินคนยืมแล้วไม่ได้คืน นี่เพลียมาก ผมอาจจะใช้เงินเก่งบ้างบางที แต่ไม่เคยเละเทะเสียหายอะไร เมื่อเช้านั่งกินข้าวกับแม่ ผมตื่นสายหน่อยแต่ก็มักจะมีข้าวเช้าที่แม่ทำให้กิน นี่อาจจะเป็นความเคยชิน ว่าทำไมผมถึงไม่ค่อยจะรับงานค้าง ชอบตื่นมาแล้วก้ข้าวที่บ้านอ่ะ มันสบายใจดี แต่ก็ต้องเก็บล้างเอง เสียเวลาก็ตรงนี้แหละ ^^”
เมื่อเช้านั่งกินข้าวกัน มีคนหาบของมาขายหน้าบ้าน ผมบ่นว่าดูลำบากเนอะ ต้องมาแบกๆ แม่บอกว่าตอนเด็กๆ แม่ก็เคยทำมาตั้งหลายปี พอผมเกิดมาที่บ้านก็เริ่มจะมีฐานะที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ก็เลยไม่ได้ลำบากอะไรมาก แต่พ่อแม่เรานี่ผ่านอะไรมาเยอะจริงๆ เมื่อก่อนพ่อแม่บ่น ผมมักจะหงุดหงิด ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม แต่ก็ใจเย็นลงมาก จริงๆอาจจะเพราะโตขึ้น เคยมีคนเตือนผมว่า มีแม่ไว้คอยบ่นดีกว่าไม่มีแม่มาบ่นนะ มันจริงมากๆครับ ผมโชคดีที่พ่อแม่ยังแข็งแรง ก็อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปจริงๆ ถ้าขอพรได้ 1 ข้อ ไม่เอาอะไรมาก ขอแค่นี้แหละ แต่ถ้าได้หลายๆข้อ ก็คงขออย่างอื่นอีกเยอะเลยหล่ะ ;p
(เรื่องพวกนี้กล้าเขียนแต่ไม่กล้าพูด นี่มันนักเลงคีย์บอร์ดชัดๆ 555)
ทุกวันนี้ทำงานได้เงินก็พยายามให้เงินพ่อแม่ทุกเดือน เยอะขึ้นตามที่เราพอจะหาได้ (ผมไม่ได้บอกใครๆว่าทำงานนี้ด้วย อาจจะดูไม่ถูกต้องนัก แต่ทุกๆคนก็มีเหตุผลของตัวเองครับ) ถึงยังไงบุญคุณก็ตอบแทนได้ไม่หมด แต่ก็เป็นหน้าที่ที่เราต้องทำต่อไป ผมกลัวจะเสียใจที่ทำได้ไม่ดีพอ อันนี้กลัวมาก เห็นหลายๆคนมักจะรู้ตัวช้า น่าเศร้า คนเราผมว่าถ้าทำดีที่สุดแล้วมันจะไม่ค่อยเสียใจนะ ยิ่งผมมันพวกดื้อมาก แต่ดีที่เป็นคนไม่สร้างปัญหา รู้จักเอาตัวรอด ช่วงนี้เศรษฐกิจซบเซา ผมเองก็โดนผลกระทบบ้าง ยังไงเราก็เอาใจช่วยกันไปนะครับ ยังไงเราก็ต้องผ่านกันไปได้แน่นอน หนักกว่านี้ผ่านมาแล้ว จริงมั้ย
ส่วนอีกเรื่องที่อยากเล่า จริงๆคิดมานานแล้ว ลคหลายๆคนคงไม่รู้ แต่มันก็มีเรื่องที่อาจจะบังเอิญแต่มันอยู่ในใจผมมาตลอด คิดว่าว่างๆจะมาเล่า ขอเกาะกระแสวันนี้ละกัน
ช่วงที่ผ่านมาระหว่างทำงานนี้ มีอยู่ช่วงนึง ลคหลายคนของผมเปลี่ยนสถานะเป็นว่าที่คุณแม่กันเยอะมาก ถึงตอนนี้หลายคนก็กลายเป็นคุณแม่เรียบร้อยแล้ว(ไม่ใช่ลูกผมนะฮะ 5555) อันนี้ยินดีด้วยครับ ส่วนที่มันน่าแปลกใจสำหรับผมคือ หลายๆคนเหมือนพยายามจะมีกันมานานมากแล้ว แต่ไม่สำเร็จสักที แต่อยู่ดีๆก็สำเร็จขึ้นมาง่ายๆ บางคนดีใจ บางคนก็งงๆ ว่าทำไมอยู่ดีๆถึงมีได้ เพราะช่วงนั้นนี่ลคหลายคนท้องกัน บางคนหายไปสักพัก ค่อยมาอัพเดท ผมก็ยินดีด้วยที่ได้สมดังตั้งใจ อาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ แต่ก็เป็นอะไรที่ผมรู้สึกว่ามันมีความพิเศษอยู่เหมือนกัน
หลายๆคนมีลูก ก็อาจจะเปลี่ยนไป ความเป็นแม่ยิ่งใหญ่เสมอครับ หลายๆคนยอมเปลี่ยนตัวเองได้เพื่อลูก หน้ามือเป็นหลังมือกันเลยทีเดียว บางทีผมก็เห็นความเปลี่ยนแปลงนั้นด้วยตัวเองเลย 555
ยังไงผมเอาใจช่วยลคคุณแม่มือใหม่ และว่าที่คุณแม่ทุกคนนะครับ ขอให้มีอนาคตที่ดีรออยู่ทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะ ผมก็ยังอยู่เป็นเพื่อนเหมือนเดิมแหละ คลอดแล้วยังไงขอให้สวยเหมือนเดิมด้วยนะ ^^ ขอแถมให้สาวๆที่รอแฟนขอแต่งงานหรืออยากมีแฟนมีครอบครัว ขอให้ได้ตามนะครับ ระหว่างนี้พมบ. ก็ขออยู่เป็นเพื่อนๆแก้เหงากันไปก่อน จนถึงวันนึงขอส่งถึงจุดที่อยากไปถึงนะครับ มิตรภาพเกิดแล้วก็เกิดเลย “รู้จักครั้งนึง ก็นึกถึงตลอดไปครับ”
เครดิตภาพ pinterest
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น